Saniyelerle, dakikalarla ve saatin ilerleyen yelkovanıyla, akrebiyle yarıştığımız şu günlerde derdin derdiyle dertlenip, umudun nasırlı ellerde yürek bulduğu ve bir çabanın peşinde umutsuzluğa kapılmadan, gücümüzün yettiğinden daha fazlasını yapma gayretiyle çalışmalıyız.
Herkesin bitti dediği yerden “YA ALLAH” deyip ayağa kalkmasını bileceğiz. Kara gün kararıp kalmayacak elbette. Bugün ülke olarak acımız var fakat irademizi devre dışı bırakıp, bireysel olarak, kendi zihnimizde kendimizi çöllere sürgün etmeyeceğiz.
Gün bir olma günü, gün sağlam adımlarla, sağlam kararlarla ve kararlılıkla yürüyeceğimiz gündür. Doğal afetleri, yaşanılan sorunları ve soruları çözümün bir parçası görüp, üslubunca derdi olanın derdine ortak olacağız. Feraset ve basiretin denkleminde sakin bir duruşla ilerleyeceğiz.
Herkesin derdi kendi imtihanın varlığında… Kim söyledi kolay olacağını… Burası dünya, burası beşeriyetin anlam bulduğu yer… Ferasetin, basiretin gölgesinde susan bir çift gözün ağlamaklı nidasında, vazgeçmek yok. Ümitsizliğe düşmek, yok.
Herkes konuştu, ben sustum diyen bir çift gözün ağlamaklı nidasında kime ne dese, kime ne söyleseydi de suskunluğunun ateşinde, bir bardak suyun boğazdaki direnişi, acının ilk izlenimiydi galiba.
Ne demeliydi. Neyin derdiyle dertlenip, neye en çok üzülmeliydi insan. Umudun düne ve geleceğe dair bir çift gözle baktığı çevrenin sessizliğinde yürüyor ve bir arayışın, bir kendine dönmenin ve sükûtun düşüncesinde, cümleye koyduğu noktanın sessizliğinde düşünüyordu insan.
Hesabı kim yaptı? Her işlem sağlamasına muhtaç mıydı? Sağlamasını yapamadığın işlemde hata payı olduğu gerçeğini kim nereye yazdı? Hesap ne idi ve ne oldu… İşte bu işler hep böyleydi.
Kimin ne dediğini önemseyecek, ya da bir koşuşturmanın o hâlihazır da yol almanın hazır reçetelerle teşhis koymanın, bir mantığını arayacak mıydı insan? Söylenecek birkaç cümle hazır bir reçetenin tedavideki etkisini, ortadan kaldırır mıydı? Bu sorunun cevabını aslında kimse bilmiyordu. Hazır reçetelerle deneyimsiz bir acının eşiğinde bir insana ne söylemeliydi? Bunun için herkes ya söyleyeceğine dikkat etsin, ya da sussun.
Acımız büyük fakat bir ve birlikte yolda, yolcu olmanın kıymetine vakıf olduğumuz gerçeğini unutmayın. Onun için hep birlikte koşacağız, yorulduğumuzu değil kendimiz, yorulduğumuzu anlamayacak bir gayretle, dakikaların son olmadığını, umudun gölgesinde, ümitle, sabırla koşacağız.