“Nerelisin sorusuna avazım çıktığı kadar “YARALIYIM” diye bağırıyorum ve biri de çıkıp demiyor ki, ben de oralıyım.”
Bu söz bana ait değil ama keşke olsaydı. Keşke ben de bu kadar hissiyata seslenen yazılar yazabilecek kadar iyi bir yazar olabilseydim. Ama bu sözü okuduğum andan beri oralı olduğuma inandım. Bizim buralar diye benimsedim bu hissiyatı. Sizin oralarla mukayese etmek istedim.
Sizin oralarda da güneş buradaki gibi hüzün ışınlarını ruhunuza batırarak mı batıyor?
Gün doğumu umut çiçeklerinizi sulamayı unutuyor mu?
Bizim buralar gece hüzünleri ile ünlüdür. İncinmişliklerin devasının henüz bulunamadığı bir yer burası. Tıp ruh yaralarını saracak kadar ilerlemedi. Anne öpücüğünün bile ruh yarasını iyileştiremediği bir yer ki, ben anne öpücüğünün sonsuz şifasına inananlardanım. Kaderi ederin çizdiği bir yer. Burada bir anını hatırla dediğinizde, hiç kimse mutlu anılarını hatırlamıyor. Bir deneyin isterseniz. Eğer buralıysanız bir anınızı hatırlayın. Mutlu anısını hatırlayacak kaç kişi çıkar merak ediyorum.
Burada kimse gökkuşağının altındaki hazineye inanmıyor. Gökkuşağının kuşağı çözülmüş, gök üstümüze akıyor adeta. Yağmurun romantizmi yok, sadece ıslatıyor insanı. Toprak buram buram kokmuyor. Gözler ifadesiz ve sözler kifayetsiz çırpınmalarda. Deniz sadece su ve gökyüzü erişilemeyecek bir mavi. Erişilemediği için galiba her yaralı onu seyretmeye doyamıyor. Buralı olanların hemen hemen tamamı ya hastalık ya hasret ya gurbet ya da sevdikleriyle alakalı önemli sınavlar vermişler. Kiminin kalbi, kiminin gururu, kiminin ruhu yaralıdır. Buralılar birbirlerini yaralarından tanır ve buralı olan herkes gönül selamı ile selamlaşır.
Buralı olan sevgili okurlarımdan gönül selamı alabilmek dileği ile…